Rytmy, algorytmy i pies

Jednak nie był to, jak zapowiadano, koncert kompozycji komputerowych, a koncert utworów stworzonych przy pomocy konputerów. A właœciwie nie koncert tylko prezentacja tych kompozycji, bo nikt nie występował tylko utwory były puszczone z taœmy (bšdŸ dysku, nieważne). Na sali kilka, może kilkanaœcie osób widowni, za plecami pan realizator. A na scenie fortepian i dwa obrazki.

Utwór Duchnowskiego zaczšł się doœć ciekawie - szumiaste pętle prawie żywcem wzięte z "Time Machines" Coilów (chyba bardzo mi ta plyta weszła w krew ;), tyle że bardziej chropowate, póŸniej subtelny głos, również przypominajšcy ten coilowy, ale z "music to play in the dark vol.1". Niestety dalej zaczęło sie pojawiać coraz więcej klasycznych brzmień syntetycznych, kompozycja zaczęła przybierać bardziej konkretne, "nutkowe" formy, zrobiło się czysto akademicko i nudnawo. Niestety. Całe szczęœcie tutaj owe czyste syntezatorowe brzmienia nie przytłšczały szumowego podkładu, a i kompozytor nie starał się użyć wszystkich barw swego instrumentu. A in plus w pewnym momencie pojawiły się dŸwieki jakby preparowanego fortepianu. Zawsze to coœ!

I właœciwie wiedziałem, czego się spodziewać po reszcie koncertu, a tu wielkie, bardzo pozytywne zaskoczenie. Kompozycja "Drzwi" Waldemara Maszyńskiego, który napisał, że "skrzypienie otwieranych drzwi jest jedynym materiałem, z którego powstał ten utwór. Continuum jakie zbudowałem w wyniku wspomnianej próbki dŸwiękowej jest próbš uzyskania pewnej całoœci z jak najmniejszego elementu.". Tu też można było domyslać się akademickiej nadętoœci rozmijajšcej się z radoœciš doznania dŸwiekowego.

A jednak nie ;) Maszyński z pojedyńczego skrzypnięcia drzwiczkami zrobił niesamowity utwór pełen zgrzytów, pisków, piknięc i nieokreœlonych dŸwieków, rozwijajšcy się od punktowych dŸwieków, przez zapetlajšce sie struktury rytmiczne i niedopowiedziane motywy melodyczne (i wszystko tylko na drzwiach) aż do totalnej nawałnicy dŸwięków "skrzypišcego archiwum" kończašcej się niezłym noisem, godnym samych Japońców, tych najlepszych. W ogóle nie sšdziłem, że akademicy potrafiš się poruszać w takiej estetyce. Niby to muzyka konkretna i takie tam, ale potraktowanie materiału dŸwiekowego w ten sposób, rozbijanie dŸwieku na maleńkie kawałki i z nich lepienie nowych struktur, tak dziwacznych nie wiem czy jest podciagane "w kręgach" do tego nurtu. To sposób pracy z dŸwiekiem obecny chociażby (a mi znany przede wszystkim) u Matmosa (plyta "matmos", tam wszystko jest nazwane), a zapewne i u reszty rycerzy elektroniki œmietnikowej (Fennesz, Oval, Ikeda, miejscami (duzymi) nasze Molry, itede ;). I dlatego tym wieksze zaskoczenie, bo nie dosyć że taka rzeczpowstała na naszym podwórku,to jeszcze w kegach akademickich, które jak wiemy z eksploracjš nowych dŸwieków nie zawsze sš do przodu. Poza tym nie spotkałem sie jeszcze w muzyce współczesnej z tak totalnš dekonstrukcjš dŸwieku otoczenia, "konkretnego". Bo rozkładanie na czynniki głosu czy samych zdań, struktur jezykowych owszem (chociażby u Meredith Monk, Kurta Schwittersa (polecam "sonate in urlaten")). Jestem bardzo ciekaw innych kompozycji tego autora. Bo może tak mu wyszło tylko przez przypadek ;)

Podobnie do materii podszedł Krupowicz, rozkładajšc niektóre motywy z kompozycji Mozarta, jednak stanowiły one tylko punkty wyjœcia i zbiegu, "synchronizacji" poszczególnych motywów kompozycji. Do krótkich fragmentów różnych nagrań Mozarta (w odmiennych instrumentacjach) dobudował własne impresje dŸwiekowe, głownie oparte na szumiastych brzmieniach i barwach syntezatorowych. Czasem było ciekawie, czasem pompatycznie, czasem siermieznie. Miejscami robilo sie nawet residentsowato, niesteyt tylko chwilowo i nie wiem czy to bylo zamierzone, czy tak przez przypaek wyszlo i ubaw z rzeczy nader powaznych. Kompozycja zakonczyla sie dlugimi, szumiastymi plamami. Czyzy taki koniec czekal cala muzyke powazna? ;) Jak dla mnie utwor ten byl przydlugi i przekombinowany i jedyniefragmenty byly ciekawe. Po autorskim komentarzu kompozycji moznaby sie spodziewac niewiadomo jak szokujacego i obrazoburczeo dziela, a wyszlo doscniewinnie i nudnawo.

Poznie byly jeszcze utwory Półrola i Wichrowskiego, obie nieciekawe i siermiezne, oparte na dawno przejadlych brzmieniach. Nota bede utwor Wichorwskiego byl nagrany na tegorocznej "musica polonica nova" we Wroclawiu (ten kawalek z brzmieniami JM Jarre'a i perkusista muszacym zdazyc za tasma ;), nihili novi nihili ciekawi.